قرب ربوبی
ما' يَتَقَرَّبُ اِلَيِّ عَبْدي بِشَيءٍ احَبٌ اِلَيَّ مِمَّا افْتَرَ ضْتُهُ عَلَيْهِ و اِنَّهُ لَيَقَرَّبُ اِلَيَّبِالنَّوا'فِلِ حَتيّ' اُحِبَّهُ فَاِذا' احْبَبْتُهُ كُنْتُ سَمْعَهُ الذّي يَسْمَعُ بِه وَ بَصَرَهُ الَّذي يَبْصُرُبِهِ وَ لِسا'نَهُ الَّذي يَنْطِقُ بِهِ وَ يَدَهُ التِّي يَبْطِشُ بِها' اءنْ دَعا'ني اجَبْتُهُ و اِنْ سَالَنياعْطَيْتُهُ
بنده من تقرب نميجويد به چيزي نزد من كه محبوبتر باشد نزد مناز آنچه بر او واجب كردهام و هر آينه بنده من به وسيله نوافل ومستحبات به من تا آنجا نزديك ميشود كه من او را دوست ميدارمو چون او را دوست داشتم من گوش او ميشوم كه با آن ميشنود وچشم او ميشوم كه با آن ميبيند و زبان او ميشوم كه با آن سخنميگويد و دست او ميشوم كه با آن ميگيرد، اگر مرا بخوانداجابتش ميكنم و اگر از من چيزي بخواهد به او ميدهم
+ نوشته شده در پنجشنبه بیست و سوم آذر ۱۳۹۱ ساعت 13:8 توسط محسن ولی پور
|
